قله های فقه شیعه - آقا ضیاء الدین عراقی (ره)

آیت الله آقا ضیاءالدین، از فقیهان نام آور شیعه در قرن چهاردهم است. پدرش ملا محمد کبیر در عصر خود عالمی بزرگوار و فقیهی وارسته و مشهور بود. آقا ضیاء الدین دارای هوشی سرشار و استعدادی فوق العاده بود، او مقدمات علوم اسلامی را نزد پدر و سایر علما، در زادگاهش اراک فرا گرفت و سپس برای ادامه تحصیل، به شهرهای اصفهان ، سامرا و نجف حرکت کرد و تا آخرعمر در حوزه نجف که پایگاه و مرکز علم بود، ماندگار شد. وی از محضر برجسته ترین اساتید دوران و استوانه های علم و فقاهت همچون آیات عظام: سید محمد کاظم طباطبایی یزدی، میرزا حبیب الله رشتی ، ملا محمّد کاظم خراسانی ،سید محمد طباطبایی فشارکی و.بهره های فراوان برد و به درجه اجتهاد نائل آمد .آقا ضیاء الدین در تمام دوران تحصیل به تدریس نیز اشتغال داشت و از برترین مدرسین و سرآمد استادان هم عصر خود بود. او پس از وفات استادش، خراسانی، حوزه تدریس مستقلی تشکیل داد ودر همین دوران مرجعیّت یافت و به عنوان مدرسی بزرگ، محققی مدقق، متفکری صاحب نظرو مسلط بر آراء و اندیشه‌های فقهی و اصولی گذشته، شهرت یافت. فضلا و محققان فراوانی گرد او آمده و از سرچشمه علوم و کمالاتش جرعه‌ها نوشیدند و سیراب شدند. دقت نظر و احاطه علمی او به ویژه در تدریس علم اصول که با نقد و بررسی آراء و نظریات دیگران انجام می‌گرفت، فوق العاده بود. این امر باعث شهرت و برتری او بر دیگران شد و وی را در شمار مجددّان علم اصول قرار داد. از برکات وجودی آقا ضیاء‌الدین در طول سال‌های متمادی تدریس، تعلیم و تربیت صدها عالم، فقیه و دانشمندان نام آوری است که از مجالس درس و بحث سراسر فضل و دانش او بهره‌ها بردند. مجتهدان ایران و عراق مانند:آیت الله سید محسن حکیم آیت الله سید محمد تقی خوانساری آیت الله سید احمد خوانساری ، آیت الله سید محمد رضا گلپایگانی آیت ‌الله سید شهاب الدین مرعشی آیت الله شیخ محمد تقی بهجت با واسطه یا بی‌واسطه، از شاگردان او هستند. وی همچنین دارای آثار فراوان و ارزشمندی است.آقا ضیاء به بلند همت بودن، تواضع، فروتنی، خوش اخلاقی و زهد که سرآمد فضایل اخلاقی‌ اند، معروف بود هرگاه مرجعی از دنیا می‌رفت،‌ با آن که خود آقا ضیاءصلاحیت مرجعیت را از هر حیث دارا بود، این امر را به سایران و مراجعان را به دیگران حواله می‌داد و آنان را تبلیغ می کرد.سرانجام این مشعل فروزان علم در شب دوشنبه 29 ذیقعده سال 1361 هـ . ق، در نجف اشرف دعوت حق را اجابت نمود. و در حجره نزدیک (باب العماره) صحن مطهر امیر المؤمنین علیه السلام به خاک سپرده شد.

(منبع: سایت اندیشه قم )