فرازهایی از دعای ابوحمزه:

به نام خداوند بی نهایت بخشنده و مهربان

خداوندا! من از تو ایمان می طلبم ، ایمانی كه تا دیدارِ خودت دوام بیاورد

خدای من !
خوشبختی من كجاست پروردگار من ، وقتی سعادت جز از مشرق دست های تو طلوع نمی كند .
مفرّ من ، روزنۀ نجات من ، گریزگاه من كجاست وقتی هیچ پناهی جز تو نیست .

یا ربّ   یا ربّ   یاربّ ،
خدای من ! من تو را به خودت شناختم ، با خودت و به واسطۀ خودت .
تو بودی كه مرا به سوی خودت راه نمودی .
تو بودی كه مرا به خودت خواندی و دعوتم كردی .
اگر تو نبودی و اگر تو نمی كردی ، من چه می دانستم كه تو كیستی .
سپاس خدایی را سزاست كه به غیر او دل نمی بندم
و اگر ببندم هم ، دلم را می شكند و پشتم را خالی می كند .
سپاس خدایی را سزاست كه به او تكیه می كنم و او گرامی ام می دارد و دست نوازش بر سرم می كشد
و به مردم تكیه نمی كنم كه اگر كنم ، خوارم می كنند و تنهایم می گذارند .
سپاس خدایی را سزاست كه از من بی نیاز است اما با من دوستی می كند و به من محبت می ورزد .
این خدا ، این خدای من ، به راستی ستایش برانگیز است . به حقیقت دوست داشتنی است و به واقع سجده كردنی .
راستی كه محبوبی به خوبی او نیست و او معشوق ترینِ من است .
خدایا! آنچنان كه من دریافته ام ، راه هایِ به سوی تو هموار است و چشمه های جوشانِ امید ، نزد تو سرشار.
دست امید و استمداد گشودن به منبعِ فضلِ تو مجاز است
و درهای دعا و نیایش برای فریاد كنندگان و طالبان تو باز .
خدایا!  به این حقیقت رسیده ام  كه مسافرِ مقصدِ تو ، راهش نزدیك است و تو پوشیده نیستی از بندگانِ خودت
و آنچه تو را ندیدنی می كند ، پردۀ كردارِ بندگان است .
خدایا! من روی نیاز به درگاه تو آورده ام و دستِ تمنا به سوی تو دراز كرده ام و سفرۀ استغاثه پیش تو گشوده ام و به ریسمانِ دعای تو آویخته ام ، بی آنكه لیاقت عفو تو را داشته باشم و شایستگیِ اجابت خواسته هایم را .
آنچه مرا به درگاه تو كشانده ، اطمینان به كرامت توست و اعتمادم به درستی وعده های تو و پناهِ ایمانم به وحدانیت تو ، و معرفتِ یقینِ آكنده ام  - به این حقیقت كه  - مرا خدایی جز تو نیست و تو یگانه معبودِ بی همتا و شریكی .

خداوندا!
دلم را آكنده از عشق خودت كن و خَشیّت از خودت و باور به كتابت ،
و ایمان به خودت ،
و اشتیاق بسوی خودت .
ای صاحب جلالَت و اكرام!


آمین یا رب العالمین